'Als ik werk heb waarbij ik niet meer hele weken van huis ben, wil ik ooit een kitten!'

'Als ik werk heb waarbij ik niet meer hele weken van huis ben, wil ik ooit een kitten!'
En zo geschiedde. Door 'reorganisatie' en veranderde opdrachtgevers van mijn werkgever staat mijn werk als vrachtwagenchauffeuse op een laag pitje. Ik ben niet meer hele weken van huis. Ooit heb ik gezegd: 'Als ik werk heb waarbij ik niet meer hele weken van huis ben, wil ik ooit een kitten!' Een kat was eerste instantie iets voor 'later'. Als ik oud ben, geen kerel het met mij vol kon houden en ik niet met hun/hem. Dan maar een 'cat-lady' worden.  Dat was mijn plan. 
Maar hey! It never shows up the way you expect.

En daar komt mijn 23e verjaardag in zicht.  En krijg ik een bericht van m'n beste vriendinnie. Ik citeer:

'Weet 'n verjaardagscadeau. Een kitten'

Mijn reactie: 'whut what, voor wie?'
Hah ja, voor mij natuurlijk. Want wie A zegt, moet ook B zeggen. En stiekem lijkt het mij ook wel heel leuk. Gelijk schiet ik in de kramp, hoe moet dat dan, wat moet je allemaal regelen? Hoe een paard 'werkt' weet ik wel, maar een kat?! Nou ja, een ding is zeker. Met opvoeden hoef  ik geen ervaring te hebben, zo'n draakje laat zich toch niet opvoeden. Dus met die gedachte stel ik mezelf maar gerust. 
Het hele voorpret-feestje is compleet. Shoppen voor voer, bakjes, speeltjes en niet te vergeten, mandjes. Waar ze uiteindelijk toch nooit inliggen.
Woensdag 7 juli, midden in de vakantie staat de wekker om 7 uur. Ik zit op de camping met m'n vriendin en ik krijg de zadelmaker 's ochtends om 9 uur. Mooie tijd, minder mooi in je vakantie hahah.
Ondanks de fanatieke kitten-voorbereiding had ik nog geen reismandje. Dus nadat de zadelmaker is geweest maar naar Winschoten langs de Welkoop.
- Was het plan- 
Door alle drukte en chaos in m'n hoofd rijd ik in één streep richting Friesland. Oops, dat is niet helemaal de bedoeling. Maar geluk bij een ongeluk kom ik nog langs Hoogezand en daar zit ook een Welkoop, zelfs nog beter op de route dus daar maar eentje scoren. Het had niet beter kunnen uitpakken. Ook nog korting! Thanks universe. 
Ook hier geldt: 'Alles gebeurd met een reden' :)

Eenmaal in Friesland aangekomen bleek de kitten als laatste te zijn overgebleven, alle broertjes en zusjes zijn al opgehaald. En man, wat is ze nog klein! Ik zet het mandje neer in de hoop dat ze zo dapper is dat ze er zelf in klimt. De plannen moeten even bijgeschaafd worden, moeders springt er wel gelijk in maar m'n kitty ziet dat niet zo zitten. Na drie ontsnap-pogingen zit ze er eindelijk in. Maar zo snel mogelijk richting huis dat ze haar eigen plan kan trekken en kan wennen. 
Wat heb ik met haar te doen onderweg, ze vindt het vre-se-lijk. Met alle macht probeert ze er uit te komen, te miauwen, gillen, krabben. Ze ligt met d'r bekje open te hijgen, zo druk maakt ze zich. 
Eenmaal thuis heb in gedachten om de bijkeuken om te dopen tot haar plekje. Ik kom al snel tot de conclusie dat dat misschien niet zo'n heel erg goed idee is. Verstoppen achter autobanden, de wasmachine, een krat bier, het schoenenrek. 'S middags heb ik nog een intake gesprek op school, geeft haar mooi de tijd om alles even rustig te verkennen. Ze moet niets van mij weten, rent zo snel mogelijk weg als ik er aan kom. Maar hey, Rome is ook niet in één dag gebouwd. 
'S avonds ga ik weer terug naar de camping en de vakantie afsluiten met een etentje. M'n lieve broertje heb ik zo gek gekregen dat hij 's avonds nog even gaat kijken bij Muis. Ik krijg een berichtje van hem: 'Waar de fuck is die kat?'
Nou, oprecht. Veeg. Mij. Op. Hhahaah
Nog een berichtje: 'ER IS HIER GEEN KAT'

Eindstand, had ze zichzelf achter de koelkast gevouwen. Dus de keukendeur maar dicht, alleen de bijkeuken voor haar vannacht. Even haar plekje verkleinen dat het niet te intens en overweldigend is, en ze niet zo veel verstopplekjes heeft. 

De volgende dag kan ze ook maar moeilijk wennen. Ze miauwt vreselijk veel, alsof ze dood gaat. Het klinkt meer kind/mens achtig dan katachtig. Gelukkig komt 's avonds een BARS-vriendin om sessies uit te wisselen. Muis is vreselijk druk, de trap op en af rennen, miauwen, in de vensterbank springen. Ze word beetgepakt, gekalmeerd en semi-verplicht om deel te nemen aan de Bars sessie. Het werkt wel, uiteindelijk ligt ze te slapen en energie te tanken van onze sessies, en dat werpt zijn vruchten af. De volgende dag heb ik een heel ander katje in huis. Ze gaat met sprongen vooruit. Rustiger, minder miauwen, zoekt m'n handen op, komt naar beneden gerend als ik thuis kom. Langzaam maar zeker begint ze haar plekje te vinden. 
Al drie dagen ontvangt de vriend een spam aan foto's en filmpjes van de kleine Muis. En guess what?! Ze springt zo bij hem op schoot om geaaid te worden. HALLOOOOO, waarom wel bij hem en niet bij mij.
Woeshj, hallo shitload aan oordelen en veroordelingen. Maar maar maar, 'alles is het tegenovergestelde van wat het zou moeten zijn en niets is het tegenovergestelde zoals het zou moeten zijn.'

Wat? Ja, dat.
Dit is een van de fijne mantra's van Acces Bars die je uit oordeel kan halen. En zo is het ook, alles komt zoals het komt. Muis komt ook vanzelf bij mij. Een aantal dagen later ben ik aan het Whatsappen met Lea, de vrouw die mij geintroduceert heeft aan Acces en waar ik altijd terecht kan met mijn vragen. Zij is een van de weinige die antwoorden kan geven door vragen terug te stellen, hahah.
De vraag die zij aan mij stelt is: 'Heb je je muurtjes al laten zakken? Is het te intens?'
Muurtjes? Ik ben voorzien en omringd door dubbele Berlijnse MUREN mét prikkeldraad. Die zijn zo dik momenteel, daar komt niemand doorheen... Hallo judgement.
Op het moment dat ik het berichtje lees, valt het kwartje. Ik heb er zoveel oordeel op zitten dat ze geen 'knuffel-katje' is.
Gelijk na dat besefmoment, zoekt Muis m'n hand&schoot op en is de deur naar m'n knuffel-katje geopend. En zelfs misschien wel een beetje prikkeldraad van m'n Berlijnse muur weggehaald..