Ik waardeer je

Ken je die situatie, wanneer je ergens binnenkomt dat het compleet stil word. 
Die situatie dat wanneer je opstaat en wegloopt, de ogen in je rug branden, en het wederom weer heel erg angstvallig stil wordt.
Ken je die situatie dat het niet uit maakt wat je wel of niet doet, het toch altijd 'fout' is?
Ken je die situatie, dat waar je ook gaat en staat je door menig persoon al met de ogen uitgekleed word..?
Ik mag dan 1,60 zijn en omgedoopt tot 1,5 meter. All good, ik ben de beroerdste niet. Het is ook humor dat ik de stoel van de auto/vrachtwagen helemaal naar voren moet zetten. Tuurlijk mag je mij daarom uitlachen en toelachen, dan lach ik net zo hard met je mee. Zo ben ik :) En geef toe, het is ook hilarisch als een smurf van 1,5 meter uit zo'n vrachtwagen komt. 

Geloof dat ik de meeste opmerkingen ook wel gehoord heb.
- Wist niet dat een stoel zo ver naar voren kon.
- Mensen zullen wel denken. 'Is dat de nieuwste ontwikkeling, een zelf rijdende vrachtwagen? Ohnee, Moniek rijd er in, maar ze komt niet boven het stuur uit.' - ha ha ha ha- 
- Heb je ook blokjes op de pedalen? Of een aangepaste auto?
Als je nog aanvullingen hebt, voel je vrij om ze in de reacties te zetten ;)

Goed, back to buisiness. Ik mag dan wel 1,5 meter zijn. Dat betekend dat ik dus al relatief dicht bij de grond ben. Dan hoef je mij nog niet met de grond gelijk te maken en m'n ziel de grond in te stampen. 
Jij met je (minstens) 1,80 en ik met m'n 1,60, ja daar zit wat lengte verschil in. Snap dat je soms wel eens over mij heen kijkt en mij niet altijd ziet. (Ja vraag mij niet hoe, mensen presteren het oprecht om over mij heen te kijken.) Maar dat betekend niet dat je niet tegen mij kunt praten. Je hoeft je ego niet te krenken, ik vraag je ook echt niet om door je knieën te gaan zodat we op gelijke ooghoogte komen. Nee, None of that. Het enige wat ik zou willen vragen of liever gezegd zou wensen.. Praat eens een keer TEGEN mij in plaats van OVER mij.
Don't get me wrong. Het werk is prachtig. Soms alleen, maar prachtig.

- Being alone doesn't mean you are lonely.

* Being alone or not being alone. Literally meaning of words: not accompanied, Is defined by the amount of people you are with in a room/place.

* Being lonely or loneliness is just a state of mind. 

Wauw, intens en vanuit emoties. Ja klopt he, misschien niet de beste mindset om vanuit te reageren en te schrijven. Wel hoe ik het ervaren heb, en af en toe nog steeds ervaar. De ene dag kan ik er beter mee omgaan dan de andere dag. Deze omgeving was een echte uitdaging om alle oordelen van m'n rug te laten glijden en zelf ook uit het oordeel te blijven. Ik kan je vertellen, gefaald op alle mogelijke manieren hahah!

Goed, einde klaagzang. Het is niet alleen maar kut. Sterker nog, het is het mooiste werk ever!

'Je moet een grote bek en ballen kweken als je je staande wil houden in de chauffeurswereld.'
Of dat helemaal gelukt is, dat weet ik niet. Wel weet ik dat ik makkelijker op mensen af stap. Makkelijker en sneller een gesprek aan ga. Dus persoonlijke groei is er zeker geweest. 

Oh ja en ik heb gehuild, van het lachen, van frustratie, van woede, geluk, onmacht, moeheid, ellende en gewoon omdat het kon. 
Wat ben ik moe geweest, zo moe dat m'n hoofd niet meer functioneerde. Dat ik niet meer na kon denken.  Wanneer er iets uitgelegd werd, ik het gewoon weg niet meer begreep en niet kon verwerken. Dat mensen met mij aan de telefoon bleven om mij er door te loodsen en te lullen. Zo moe dat ik het allemaal niet meer wist. En oh, wat ben ik dankbaar voor deze mensen.

Wat heb ik gehuild van moeheid, dat m'n lijf niet meer wou. Dat het voelde alsof ik minstens 300 kilo woog. Dat ik hem mee moest zeulen, terwijl ik alleen maar op m'n stoel hoefde te zitten. Elke stap was één te veel en elke minuut een uur leek te duren. Wat heb ik gehuild en mezelf gehaat dat ik het niet vol hield en het juist zo graag wou. Wat heb ik gehuild van frustratie als ik ziek was van moeheid na drie weken werken. En niemand het zag, maar ook niemand mocht het zien. Want ja, 'jij wou chauffeur worden, dus je moet niet zeuren.'
Wat heb ik gehuild van frustratie als ik weer eens in het diepe gegooid werd en ik het allemaal niet meer wist. 
Oh en ik heb gehuild en gevloekt tijdens m'n eerste echte winter. Tijdens m'n eerste ijsbaan tussen Oslo en de Zweedse grens. Tijdens m'n eerste keer sneeuw rijden op een bospad naar een klant. Tijdens de heuvel op waar ik ongeveer haaks omhoog kwam met een gangetje van 5 kilometer per uur. 
En wat was ik zuur toen ik niet meer voor het dock weg kwam in de sneeuw. Hup, uitstappen, ik had nog strooikorrels in het zijvak staan. Dat maar proberen. Jea, ik had ook beter kunnen strooien waar ik uitstapte want daar lag Moniek, plat op d'r bek natuurlijk. Maar ook dat is overleefd. 
En man, wat heb ik het gehaat als ik weer eens kracht mistte of gewoon een centimeter of 20 om ergens met goed fatsoen bij te kunnen, hahah.

En ja ik heb ook nog gelachen. Ik heb gelachen om die man in Rotterdam die vroeg of ik met de kruiwagen of vrachtwagen was. Nee, ik ben je niet vergeten, ik waardeer je.
Gelachen om mensen die hun nek bijna verdraaien tijdens het kijken en ook gewoon BLIJVEN kijken.
De mensen die met open mond blijven staan en hun bewondering uitspreken. Ik waardeer jullie. 
Ik heb gelachen om mensen die naar mij toegesneld kwamen om mij te helpen. Ik waardeer jullie.
Klant die de opdrachtgever belt om bewondering en waardering uit te spreken. Ook jou ben ik niet vergeten. 
De man in het tankstation van wie ik gratis koffie kreeg. Ik waardeer je. 
Heftruckchauffeurs die je een nieuw handigheidje leren om spanbanden te gooien. DANKJEWEL! Ik waardeer je. 

En ook al is de lijst met 'positieve' ervaringen minder lang, dat betekend niet dat ze minder intens zijn. Net zo als de foto's. Bij elke foto kan ik intappen op de mood en energie zoals hij was. Weer even terug in het moment, en man, wat is dat soms fijn.